Paragraph 1
കാണപ്പെടുന്നതൊക്കെയും സ്ഥൂലം, സൂക്ഷ്മം, കാരണം എന്നീ മൂന്നു രൂപങ്ങളോടുകൂടിയതും പരമാത്മാവില്‍ നിന്നുമുണ്ടായി അതില്‍തന്നെ ലയിക്കുന്നതുമാകുന്നു. അതിനാല്‍ പരമാത്മാവല്ലാതെ വേറൊന്നുമില്ല. സകല പാപങ്ങളെയും നിശിപ്പിക്കുന്ന – വറുത്തുകളയുന്ന – പരമാത്മാവിന്റെ യാതൊരു സ്വരൂപം എന്റെ ബുദ്ധിയില്‍ തെളിച്ചു നല്ല വഴിയേ കൊണ്ടുപോകുമോ, ധ്യാനിക്കേണ്ടതായ പരമാത്മാവിന്റെ ആ ദിവ്യരൂപത്തെ ഞാന്‍ ധ്യാനിക്കുന്നു. അല്ലയോ പരമാത്മാവേ! ഇപ്രകാരം ഇടവിടാതെ എനിക്ക് അങ്ങയെ ധ്യാനിക്കുന്നതിനും അങ്ങയുടെ പരമാനന്ദം ലഭിക്കുന്നതിനും അങ്ങയുടെ അനുഗ്രഹം എന്നില്‍ ഉണ്ടാകേണമേ!

Transliteration
Kāṇappeṭunnatokkeyuṃ sthūlaṃ, sūkṣmaṃ, kāraṇaṃ ennī mūnnu rūpaṅṅaḷōṭukūṭiyatuṃ paramātmāvil ninnumuṇṭāyi atiltanne layikkunnatumākunnu. Atināl paramātmāvallāte vēṟonnumilla. Sakala pāpaṅṅaḷeyuṃ niśippikkunna – vaṟuttukaḷayunna – paramātmāvinṟe yātoru svarūpaṃ enṟe buddhiyil teḷiccu nalla vaḻiyē koṇṭupōkumō, dhyānikkēṇṭatāya paramātmāvinṟe ā divyarūpatte ñān dhyānikkunnu. Allayō paramātmāvē! Iprakāraṃ iṭaviṭāte enikk aṅṅaye dhyānikkunnatinuṃ aṅṅayuṭe paramānandaṃ labhikkunnatinuṃ aṅṅayuṭe anugrahaṃ ennil uṇṭākēṇamē!

Meaning
All that is perceived in this vast existence—encompassing the gross (tangible, physical forms like bodies and objects), the subtle (intangible, such as thoughts, emotions, and the mind), and the causal (the underlying source or seed of all manifestation)—emerges from the Supreme Soul, known as Paramātmā, and ultimately merges back into that same infinite essence. This profound realization leads to the understanding that there is nothing in reality apart from the Paramātmā—everything is an expression of this singular divine being. Amidst this cosmic truth, there arises a deep yearning for a specific, divine manifestation or form (swaroopam) of the Paramātmā, one with the power to utterly extinguish and incinerate all sins, as if roasting them to ashes, leaving no trace of impurity behind. This form is envisioned as a radiant presence capable of illuminating the intellect, dispelling ignorance, and guiding one along the virtuous path of righteousness and spiritual clarity. With devotion, this divine form becomes the focal point of meditation—a sacred image or essence worthy of contemplation. The heartfelt plea then unfolds: “O Supreme Soul! May I be blessed with the ability to meditate upon you without interruption, ceaselessly holding your presence in my mind, and through this unwavering focus, may I attain your supreme bliss (paramānanda), the ultimate joy that transcends all worldly pleasures. Let your grace dwell within me, enabling this constant communion and the fulfillment of this spiritual longing!”